Pijn tekent vele gezichten, al is het steeds hetzelfde portret

PIJN TEKENT VELE GEZICHTEN, AL IS HET STEEDS HETZELFDE PORTRET

Rond de klok van 1857 was Jozef Guislain volksplanter en verfzetter wat de psychische geneeskunde betrof. De man zou later overigens met stelligheid de boor voor de naald hebben geruild en verried zodoende zijn aanleg voor het welzijn van de kromdenkenden. Dat menige ziel moet lijden herhaalt zich in de geschiedenis en verdubbelt zich in de toekomst, zowel in pil als in bom. De laatste zes geesteszieken die de zielenknijper – de man had inmiddels duizenden mannen en vrouwen als patiënten gered – onder zijn loep nam geleken als achterdochtige mijnwerkers. Na een vakkundig onderzoek bleken de Esten slechts door gezondheid te zijn aangetast. Toen hen die diagnose was medegedeeld namen zij onverwijld de benen en verloren daarbij hun helmen. Zo ziet u maar; zelfs een vermaarde dokter moet bij tijden van eigen fouten leren genezen.

AAN PERFECTIE WORDT AMPER GETWIJFELD, TENZIJ AAN DE FOUTEN ERVAN

De vijf professoren die gestalte gaven aan de inborst van de Boekentoren in Gent, werden voor een poos onder een stolp gezet. Eens ze zagen dat hun Ivoren Toren in een stadsjas werd gehuld, wendden vier geleerden pardoes hun blik af. Schoonheid werd verhinderd. Men had evenwel Christo of diens deerne een postduif kunnen sturen, maar de bevoegden opperden voor een scheef wanschepsel met kraan en schande. Ferdinand, de vijfde professor en tevens een verre neef van De Sade, kon het echter niet aanzien, maar besloot niettemin de pijn te verstenen. Bedolven onder lijkstof en misnoegen volgde hij hoe Henry Van de Veldes zoetekind werd behandeld als een bastaard die aan huidkanker lijdt. Noli me tangere!

ALLES DRAAIT OM VERANDERING, NIET OM VERBETERING

Als men de kapitalen optelt moet het nagenoeg zo’n achtenveertig edities geleden zijn dat de “de nachtpedalerist” het aanschijn van elke krant tooide. De jonge libertijn V. had toenmaals last van een jeukende dwangmatigheid, die hij omzette in het vernielen van palen. Hoewel hij grif toegaf dat de film Rubber hem plannen inboezemde, kon echter niemand de scenarioschrijver, die met de fikse winst enkele stenen had laten optrekken in Hollywood, in de wielen rijden. Men hield de lippen plichtmatig stijf. Kortelings trof een werkloze veldmuispootkraker een wiel in de buurt van Paal. Heeft V. het nog groene vandalisme terug besproeid met grondwater of heeft iemand met een gave voor slechte smaak een vervolg groot gemaakt voor de film? Enkel Galilei en de zijnen zullen het weten.

OM EEN KLANK TE LATEN VERSTENEN HOEFT MEN SLECHTS DE SNAREN TE BEROEREN

Dingen zijn vaak, zoals Poesjkin placht te schrijven, moeilijk te vatten. Maar niet iedereen heeft de Russische zon als waardige rivaal en dient daarom gehuld te gaan in duistere nevelslierten, nee, het kan ook anders. En dat schetst Steffie Van Cauter in een puur, welklinkend portret. De dame maakt immers bovenal beelden, die afrollen in films, maar tevens is ze met strijk en stok bedrijvig in het verwerkelijken van overstijgende tonen. Deze puurt ze uit een waaier van instrumenten, zoals de accordeon, drums, percussievoorwerpen en andere curiosa. Waar penseel en baton kruisen is waar Van Cauter een parallelle weg trekt om die vervolgens te laten bewandelen door een veelzijdig creatuur van eigen fantasie.