Websporen

SCHOONHEID SPERT DE VLEUGELS ALS ZE VRIJ IS VAN BEVLIEGING

Voormalige Academie Gent Alvorens toonzetter Tsjaikovski naar Sint-Petersburg verkaste, betrok hij een ongure kamer aan de toen nog vrije academie in Gent. De man nam, in tegenstelling tot de slotsommen van zijn grootse werken, genoegen met een eerder schamele woonst – meer had het studiehuis overigens niet te bieden. Zolang het gekrijs van de demonen en Sebastiaan zijn toonvaste torso hem niet in verleiding brachten zou de componist immers de muziek revolutionaire waarmerken toebrengen. Dat mag duidelijk zijn. We kunnen er geen waarheid op spijkeren, maar naar verluidt schonk de ijdele knobbelzwaan, die vandaag de dag oogt als een door de pest getroffen bergeend, hem de vleugels om naar een meer, nabij de witte nachten, te vliegen. Daar zou hij de eerste krullen van de solsleutel voor het balletstuk Het Zwanenmeer getekend hebben.
Alles verandert, niets vergaat. (Ovidius)

Bewaren

DE PEINZER WORDT VERKRUIMELD TOT AS, DE DOENER LAAT ZICH BOUWEN MET STEEN

Hoofddroger Alsof het eertijdse, scabreuze kluchtspel van Den Eeclooschen Herbacker nog niet voldoende kwaad bloed zet bij de broodbakkers, werd onlangs een straatganger opgeschrikt door een gelijkaardig tafereel. “Ik wandelende met mijn nieuwbakken vrouw in Eeklo en plots zag zij een sujet een gespietst kopje uit een afgefikt dak trekken”, dixit René X. Meer kon de man echter niet meedelen, aangezien zijn waffel was volgestouwd met verstomming. Zijn vrouw, kapster en broodleggende courtisane uit de Belle Époque, voegde er haarfijn aan toe dat het smoelwerk van de gebakken kop best verheugend was, maar het kapsel beslist in aanmerking kwam voor verbetering.

Bewaren

IETS VAN WAARDE GAAT NOOIT TEN KOSTE VAN HET OOG

Als u het atelier annex het huis, waar Philippe Tonnard heerser is, binnenkomt wordt u terstond getuige van een explosie, die zich voor uw ogen ten top drijft en neerdaalt in een regen van kunst, glitter en chaos. De man is geen geweldpleger, al steekt hij graag de draak met de moderne kunst, maar eerder een aimabele man – zoals Flaubert dat was voor zijn leerschool. De afgestudeerde estheten onder de kunstminnenden zal hij echter nooit een fooi geven. Die plakt hij zonder enige schroom en in vol ornaat tegen zijn panelen. Dat Tonnard geen leven leidt als een personage uit een stutterromannetje wordt duidelijk naarmate u de kachel nadert. Het zal u verbazen of verdwazen, maar zegt u nu zelf: Welke kunstenaar gooit hoge ogen, verliest geenszins het verstand en zingt toonvast Alea jacta est op de klank van zijn zelfgemaakte gitaren? Wel, mijnheer: Philippe Tonnard.

HOE KRANIG OOK – ELK MOET EENS DE NEERGANG DELVEN

Kopjes Toen de twee krijgslustige kranen hun woede hadden getemperd – men was immers een mechanisch dispuut aan het voeren – haalde de geelvin pardoes uit naar de muil van de okervest, waarna die bedachtzaam terugdeinsde. De tweedracht werd (overigens zonder het gezanik van woordbreker Ben Weyts) gestaakt. Het was klaar wie met de triomf ging rollen. De titelhouder stortte vervolgens zijn ijzeren muil in een rechterwang aan de Elysese Velden en rukte een flard aarde, waarin kinderbeentjes zaten, uit de grond. Wanneer de geelvin het goedje keerde zag men onverhoeds een aardlaken met kinderkopjes – een creatie van Sylvia Konior.